Γράφει ο Αλέξανδρος Αλεξαναδράκης Social Media specialist & Υπεύθυνος επικοινωνίας ΠΑΣΟΚ Δυτικής Αθήνας σκέψης
Το εκλογικό αποτέλεσμα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων ακόμα και σήμερα, έχοντας περάσει μερικοί μήνες, προκαλεί σοκ σε νικητές, ηττημένος και εκλογικό σώμα. Ουδείς περίμενε μια τέτοια διαφορά ανάμεσα στο πρώτο κόμμα (ΝΔ) και στα υπόλοιπα. Ούτε καν ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης θαρρώ, καθώς ούτε οι δημοσκοπήσεις αποτύπωναν τέτοιες διαφορές αλλά ούτε και το προεκλογικό κλίμα, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «βουβό». σκέψης
Για την νικήτρια κυβερνώσα παράταξη δεν «χωρούν» ιδιαίτερες αναλύσεις. Όλα συνοψίζονται στον αριθμό 41% που έλαβε στις εκλογές, και στον οποίο αναφέρονται άπαντες, τόσο τα μέλη της κυβέρνησης για να δικαιολογήσουν κάθε κριτική σε οποιοδήποτε θέμα, όσο και η αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την τεράστια πτώση που υπέστη προσπαθεί να «επουλώσει τις πληγές του» στο διαρκές συνέδριο και μέσα από την ανάδειξη νέου αρχηγού. Το σοκ της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα είναι κάτι που δύσκολα θα ξεπεραστεί από τα στελέχη και την βάση του κόμματος το οποίο είχε γίνει συνώνυμο του προέδρου του και στον οποίο αντικειμενικά «χρωστάει πολλά» για την εκλογική μεγέθυνση από το 2012 και μετά.
Είναι δύσκολο να βρει «βηματισμό» ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια εποχή που τα πολιτικά κόμματα κρίνονται περισσότερο για τις προτάσεις και την δυνατότητα να απαντήσουν στα ερωτήματα της εποχής, σε αντίθεση με την περίοδο της κρίσης όπου ο καταγγελτικός λόγος αρκούσε ώστε να αναδειχτεί ένα κόμμα σε υπολογίσιμη δύναμη. Η υποψήφια σήμερα και μεγάλο φαβορί για την αρχη΄γία της αξιωματικής αντιπολίτευσης Έφη Αχτσιόγλου, το είχε πει στο όχι μακρινό παρελθόν: «την αριστερά δεν την συμφέρει η κανονικότητα». Μια κανονικότητα ωστόσο που περισσότερο μοιάζει με επίπλαστη επικοινωνιακή ευφορία μιας και παρατηρούνται αντιφατικά φαινόμενα. Ενώ δηλαδή ο πληθωρισμός και η ακρίβεια που υπάρχουν σε όλα τα αγαθά σε συνδυασμό με την στασιμότητα των μισθών, χαμηλώνουν τις προσδοκίες για μια πραγματική ανάπτυξη.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα τα νεοεισελθόντα ακροδεξιά όπως οι «Σπαρτιάτες», η «Νίκη» και η «Ελληνική Λύση», δεν είναι άξια σχολιασμού. Έχουν κατορθώσει ωστόσο να απευθύνονται με επιτυχία στα κατώτερα ένστικτα και επίπεδα της κοινωνίας, δημιουργώντας μια αίσθηση συνέχισης του σκηνικού της κρίσης. Όσο αυτός ο χώρος δεν έχει αναφορά σε ένα ηγετικό πρόσωπο, παραμένει διασπασμένος και θνησιγενής, παρόλο που το κοινό του «διψά» για μια Ελληνίδα «Μελόνι» ή «Λεπέν». Το ΚΚΕ είναι μια σταθερά εδώ και δεκαετίες στο πολιτικό σκηνικό, στο οποίο έδωσε προστιθέμενη αξία ο Γενικός Γραμματέας κ. Κουτσούμπας με τις ισχυρές δόσεις χιούμορ,
Ωστόσο, το ενδιαφέρον κινείται στον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ο εκπρόσωπος της σοσιαλδημοκρατίας κατέγραψε άνοδο, όχι όμως σε επίπεδα να ανατρέψει πλήρως τους συσχετισμούς. Ο φιλόδοξος και ίσως πρόωρος στόχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν επετεύχθη και αυτός είναι ένας στόχος που γίνεται πλέον επιτακτικός. Σε κάθε περίπτωση, η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να επιφέρει κάποια επιπλέον οφέλη που δεν ήρθαν και λόγω της ιδιομορφίας αλλά και των διαφορετικών αντιλήψεων-αντιφάσεων των ψηφοφόρων του. Είναι πλέον σαφές ότι η προοδευτική πλευρά του εκλογικού σώματος έχει απαιτήσεις μεγαλύτερες από εκείνες που έχουν οι ψηφοφόροι της ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ το βίωσε με άσχημο τρόπο, το ΠΑΣΟΚ εν μέρει το κατάλαβε.
Για να πετύχει εκλογικά ένα κόμμα του προοδευτικού χώρου πρέπει να κάνει διεργασίες τέτοιες που να μπορέσει προγραμματικά και πολιτικά να καλύψει τις προσδοκίες των πολιτών που θέλουν να εκπροσωπηθούν. Η πολιτική ε΄ίναι κυρίως συμφέροντα και αν δεν υπάρχουν δεσμεύσεις απέναντι σε κοινωνικές ομάδες δεν είναι εφικτή μια ισχυρή επιρροή. Η κοινωνικ΄ή διαστρωμάτωση στην Ελλάδα σήμερα είναι αρκετά πιο απλοϊκή απ’ ότι παλαι΄ότερα. Ένα κόμμα της κεντροαριστεράς έχει πεδίο να πετύχει κοινωνικές συμμαχίες. Ειδικά, όταν οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα που είναι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, έχουν υποστεί καταφανέστατα μεγάλες αδικίες τόσο σε επίπεδο αποδοχών αλλά και στα εργασιακά περιβάλλοντα που δεν θεωρο΄ύνται και «πρότυπα». Η μεσαία τάξη έχει πολλά ακόμα ζητούμενα.
Στην οικονομία, μπορεί να υπάρχει μια επίπλαστη ευφορία αλλά τα στοιχεία παρουσιάζουν άλλη οπτική. Οι 2/3 πολίτες έχουν ελάχιστες ή καθόλου τραπεζικές αποταμιεύσεις, ενώ το παραγωγικό μοντέλο της χώρας είναι παρωχημένο και βασίζεται στον τουρισμό και στην όποια περιστασιακή ανάπτυξη του κατασκευαστικού τομέα. Αποτέλεσμα είναι τα εισοδήματα να μην αυξάνονται σε ικανοποιητικά επίπεδα, ιδιαίτερα σε συνάρτηση με τον υψηλό πληθωρισμό που τα «ψαλιδίζει». Όλα τα παραπάνω στοιχεία δίνουν τη δυνατότητα στο προοδευτικό φάσμα της πολιτικής να έχει ισχυρά αντιπολιτευτικά επιχειρήματα. Όταν όμως, οι διεργασίες δεν καταλήγουν σε ένα ισχυρό και απλό πρόγραμμα το οποίο θα απαντά με λογική και σύνεση στα προβλήματα αλλά και επικοινωνιακά δεν γίνεται «κτήμα» του πολίτη, τότε
οι προσδοκίες πέφτουν και το εκλογικό σώμα στρέφεται στην συντήρηση. Και όταν δε, εκείνη κάνει άνοιγμα σε πρόσωπα και σε πολιτικές από τον προοδευτικό χώρο, τα δεδομένα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, όπως φάνηκε και στις τελευταίες εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσίασε τόσο απουσία διεργασιών, όσο και συνοχής στον προγραμματικό και πολιτικό του λόγο. Δεν φάνηκε να έχει ένα όραμα για τον τόπο αλλά έδινε «εξετάσεις» για το παρελθόν, στις οποίες απέτυχε. Το ΠΑΣΟΚ καλείται πλέον, λόγω των αυξημένων προσδοκιών να τις περάσει, με βάση τα παραπάνω κριτήρια. Σε διαφορετική περίπτωση, η απουσία ισχυρής προοδευτικής αντιπολίτευσης με προγραμματικό πλαίσιο στην κυβέρνηση της ΝΔ, θα ενισχύει την πίεση για την κάλυψη του κενού.
Το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή τόσο σε επίπεδο πολιτικής αλλά και κομματικής συνοχής και οργάνωσης. Για να αποφευχθεί αυτό η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι σημαντικό να κινητοποίησει όλο το ανθρώπινο κεφάλαιο και το ιδεολογικό «οπλοστάσιο» της ελληνικής κεντροαριστεράς. Έτσι θα είναι απόλυτα εφικτό να δημιουργηθούν σταθερά οι συνθήκες επιστροφής της προοδευτικής παράταξης στην εξουσία, ιδιαίτερα όταν η ΝΔ θα δυσκολευτεί να παρουσιάσει αποτελέσματα στην πολιτική της.
Άλλωστε στοιχεία όπως η ενίσχυση του κράτους δικαίου, η ισορροπημένη και δίκαιη ανάπτυξη, το αναβαθμισμένο φυσικό περιβάλλον και η παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών στην υγεία και στην παιδεία, είναι κατακτήσεις της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής και έχουν γίνει ορατά εκεί όπου η πρόοδος εργάστηκε και υλοποίησε το σχέδιό της.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
σκέψης σκέψης σκέψης σκέψης σκέψης σκέψης σκέψης σκέψης
