Γράφει ο Ακης Δαγλαρτζης. Μνήμη
Σε μια ημέρα σαν τη σημερινή, οι σκέψεις και οι καρδιές όλων μας στρέφονται προς την Θύρα 7 του Σταδίου Καραϊσκάκη. Είναι η ημέρα που αποτίουμε φόρο τιμής στα θύματα μιας από τις πιο τραγικές στιγμές στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Το μαύρο αυτό γεγονός δεν αποτελεί απλώς ένα δυσάρεστο κεφάλαιο στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλά ένα διαρκές μάθημα για την αξία της ανθρώπινης ζωής, την ασφάλεια στα αθλητικά στάδια και τη σημασία της αγάπης πέρα από τον αθλητικό ανταγωνισμό.
Η τραγωδία στη Θύρα 7 συνέβη στις 8 Φεβρουαρίου 1981, σε έναν αγώνα μεταξύ των ομάδων του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Μετά το τέλος του αγώνα, κατά τη διάρκεια της εξόδου των φιλάθλων, προέκυψε πανικός, ο οποίος οδήγησε σε συνθήκες ακραίας συμφόρησης. Η ανεπαρκής ασφάλεια, η έλλειψη κατάλληλων διόδων εκκένωσης και οι παραλειπόμενες μέτρα ασφαλείας ήταν οι βασικοί παράγοντες που οδήγησαν σε αυτή την καταστροφή.
Η απώλεια είκοσι ανθρώπων, κυρίως νεαρής ηλικίας, σημάδεψε βαθιά την ελληνική κοινωνία και τον αθλητικό κόσμο. Η τραγωδία αυτή έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη για σοβαρές αλλαγές στη διαχείριση της ασφάλειας στα αθλητικά στάδια. Προκλήθηκε μια εκτενής αναθεώρηση των μέτρων ασφαλείας και της νομοθεσίας που διέπει τη διοργάνωση αθλητικών εκδηλώσεων.
Το πένθος και η θλίψη που συνοδεύουν την επέτειο της Θύρας 7 μετατρέπονται σε ένα αιώνιο μάθημα. Η μνήμη των θυμάτων είναι ένα διαρκές κάλεσμα για την προώθηση της ασφάλειας, του σεβασμού και της αλληλεγγύης στον αθλητισμό και πέρα από αυτόν. Η ημέρα αυτή μας υπενθυμίζει ότι πίσω από κάθε φανέλα και κάθε σύνθημα βρίσκεται η ανθρώπινη ζωή, η οποία πρέπει πάντα να τίθεται πάνω από κάθε άλλη προτεραιότητα.
Σήμερα, ενώ αναπολούμε την Θύρα 7, ας δεσμευτούμε ξανά στην αξία της ανθρώπινης ζωής και της ασφάλειας. Ας θυμόμαστε ότι η αθλητική ένδοξη στιγμή δεν υπάρχει χωρίς την ασφάλεια και τον σεβασμό προς κάθε ζωή. Αιωνία τους μνήμη.
