Τον Ιούλιο του 2022 ήταν με τη μητέρα του σε νοσοκομείο της Βίνιτσα που βομβαρδίστηκε – Πέρασε δύο εβδομάδες σε κώμα, 100 ημέρες στη ΜΕΘ και υποβλήθηκε σε 35 χειρουργεία. Roman
Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο 11χρονος Ρόμαν Ολέκσιβ από την Ουκρανία, ο οποίος το 2022 έχασε τη μητέρα του σε βομβαρδισμό ενώ ο ίδιος πέρασε 100 ημέρες στην εντατική πριν να υποβληθεί σε περισσότερες από 35 χειρουργικές επεμβάσεις για την αποκατάσταση των τραυμάτων του.
Τα λόγια του στο Στρασβούργο κατά τη διάρκεια παρουσίασης ντοκιμαντέρ για τα παιδιά στην Ουκρανία «λύγισαν» τη διερμηνέα, αλλά και πολλούς από το κοινό που τον άκουγαν. Περιγράφοντας όσα έζησε τον Ιούλιο του 2022, ο Ρόμαν είπε αρχικά «ήμουν με τη μητέρα μου στο νοσοκομείο όταν έπεσε μια βόμβα».
«Αυτή ήταν η τελευταία φορά που την είδα και της είπα αντίο» συνέχισε ο μικρός Ρόμαν με τη διερμηνέα να αδυνατεί να μεταφέρει τα λόγια του. Μετά από παρέμβαση συναδέλφου της διερμηνέως, ο 11χρονος συνέχισε λέγοντας «την είδα κάτω από τα συντρίμμια, είδα τα μαλλιά της και της είπα αντίο. Μετά έμεινα στην εντατική για πάνω από 100 ημέρες και υποβλήθηκα σε 35 διαφορετικά χειρουργεία και έχω δρόμο για αποκατάσταση».
«Όταν είμαστε μαζί είμαστε ισχυροί, να μην εγκαταλείπετε ποτέ και να συνεχίσετε να στηρίζετε την Ουκρανία και τα παιδιά της» κατέληξε χειροκροτούμενος ο νεαρός Ουκρανός.
Η ιστορία που έγινε ταινία
Τον Ιούλιο του 2022 ο Ρόμαν και η μητέρα του, Χαλίνα, περίμεναν το ραντεβού τους με τον γιατρό στη Βίνιτσα της Ουκρανίας, όταν πύραυλοι χτύπησαν την κλινική.
Συνολικά 26 άνθρωποι σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων και η Χαλίνα. Ο Ρόμαν κατάφερε να συρθεί έξω από τα ερείπια του κτιρίου, αλλά με εσωτερικά τραύματα και εγκαύματα στο 45% του σώματός του, οι προοπτικές για το αγόρι ήταν δυσοίωνες.
Ευτυχώς, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, ο τότε 8χρονος μεταφέρθηκε στο εξωτερικό για εξειδικευμένη περίθαλψη μέσω ενός προγράμματος ιατρικής διακομιδής (medevac) που αναπτύχθηκε από το Υπουργείο Υγείας της Ουκρανίας σε συνεργασία και με την υποστήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διαφόρων κρατών μελών του ΠΟΥ.
Τον Ρόμαν ανέλαβε το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Δρέσδης στη Γερμανία με τον νοσηλευτή Τζόναθαν Βίνκε να περιγράφει την πολυπλοκότητα της ευαίσθητης επιχείρησης: «Ο Ρόμαν βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Είχε υποστεί τόσο σοβαρά εγκαύματα που έπρεπε να του χορηγηθούν ηρεμιστικά και να τεθεί σε τεχνητή αναπνοή για να ολοκληρώσει το ταξίδι από τη Βίνιτσα στο Λβιβ και, στη συνέχεια, να περάσει τα σύνορα προς το Ρζέσοφ της Πολωνίας. Τα σύνορα έκλεισαν ακριβώς όταν θέλαμε να τα περάσουμε, χωρίς καμία προειδοποίηση.
Αυτό έκανε το ταξίδι μας περίπου 2 ώρες μακρύτερο από το αναμενόμενο, σε πιο δύσκολες οδικές συνθήκες. Το ασθενοφόρο έπρεπε να οδηγεί αργά και προσεκτικά για να μην προκαλέσει δυσφορία στον Ρόμαν. Ωστόσο, χάρη στον λεπτομερή σχεδιασμό και την εξαιρετική ομάδα, ο Ρόμαν παραδόθηκε με ασφάλεια στο αεροπλάνο».
«Όταν ξύπνησα, φώναξα και ήρθε μια νοσοκόμα, αλλά μιλούσε μόνο γερμανικά και δεν μπορούσα να την καταλάβω», θυμάται ο Ρόμαν. «Στην αρχή, δεν ήξερα πού βρισκόμουν – νόμιζα ότι ήμουν ακόμα στην Ουκρανία. Τότε είδα ότι ήμουν τυλιγμένος με επιδέσμους και θυμήθηκα όλο το συμβάν και κατάλαβα ότι ήμουν στο εξωτερικό. Χάρηκα πολύ όταν έφτασε ο πατέρας μου».
Η ιστορία του Ρόμαν έχει γίνει και ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Romchyk», βασισμένη στο όνειρό του να γίνει χορευτής.
Για μεγάλο μέρος της νοσηλείας του ο μικρός Ουκρανός έπρεπε να φοράει μια ειδική μάσκα και συμπιεστικούς επιδέσμους για τις ουλές. Roman Roman Roman Roman Roman Roman Roman
Παρά τους φόβους των γιατρών ότι υπήρχε πιθανότητα ο Ρόμαν να μην ξαναπερπατήσει ποτέ, ο ίδιος αντιστάθηκε και τα κατάφερε με βοήθεια τον χορό και το ακορντεόν. Ο πατέρας του λέει ότι ο χορός βοήθησε τον Ρόμαν να βελτιώσει την ισορροπία και τη μυϊκή του δύναμη, ενώ η πολύπλοκη τεχνική για τις μελωδίες στο ακορντεόν βελτίωσε την ευελιξία των χεριών του που είχαν υποστεί ουλές.
Στα τέλη του 2024, ο Ρόμαν μπόρεσε να βγάλει τη μάσκα του ενώ πλέον έχει επιστρέψει με τον πατέρα του στην Ουκρανία κερδίζοντας κέρδισε ακόμη και το πρώτο βραβείο σε έναν διεθνή διαγωνισμό για ακορντεονίστες.
