Μαριάννα Τουμαζάτου: Η πραγματική ερμηνεία των εκλογών της 21ης Μαΐου

Τα εκλογικά σενάρια της επικείμενης κάλπης των εκλογών της 21^ης Μαίου αποτελούν τον κεντρικό πυλώνα συζητήσεων, ειδικά μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον που η ταχύτητα μεταβολής του αλλάζει συνεχώς τις συσχετίσεις. Τουμαζάτου

Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα συμπεράσματα που επιβεβαιώθηκε και μετά το πέρας του Debate των πολιτικών αρχηγών, είναι το πόσοι πραγματικά από τους επικεφαλής που πολιτεύονται στις επερχόμενες εκλογές έχουν ως ρεαλιστικό στόχο τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αυτό μπορεί να επιτευχθεί. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, θα προσέδιδε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια στον ψηφοφόρο που πήγαινε στην κάλπη να γνωρίζει την επόμενη μέρα. Το πλαίσιο δηλαδή με το οποίο η χώρα θα κυβερνηθεί, θα έχει πολιτική σταθερότητα και η μετάβαση στην μετεκλογική μακροοικονομική σταθερότητα θα επιτευχθεί σε όλα τα επίπεδα. Πάμε να το δούμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένα:

Ο Αλέξης Τσίπρας έχοντας προχωρήσει επί πρωθυπουργίας του στην περιβόητη αλλαγή του εκλογικού νόμου από αυξημένη αναλογική σε απλή αναλογική, δημιούργησε τις προϋποθέσεις – προφανώς διαβλέποντας την εκλογική του φθορά- στον ανέφικτο σχηματισμό κυβέρνησης. Ο ίδιος λοιπόν ξεκινώντας την προεκλογική του εκστρατεία επέμεινε στη ρητορική δημιουργίας προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας με τη συμμετοχή των 4 κομμάτων που ο ίδιος ενέτασε στο «προοδευτικό τόξο» (ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΠΑ.ΣΟ.Κ, Κ.Κ.Ε., ΜΕΡΑ 25).

Το Κ.Κ.Ε. όμως εξαρχής ξεκαθάρισε πως δεν το ενδιαφέρει να συμμετέχει σε καμία κυβέρνηση και έθεσε εαυτόν εκτός. Ως εκ τούτου δεν θα παρέχει ούτε ψήφο εμπιστοσύνης αλλά ούτε και ψήφο ανοχής. Το ΜΕΡΑ 25 διά στόματος Βαρουφάκη αποφάσισε να λανσάρει λίγο πριν τις εκλογές σχέδια τύπου «Δήμητρα» και παράλληλα να ρίχνει κατά ρυπάς βολές εναντίον του Αλέξη Τσίπρα. Στο κάδρο λοιπόν των προοδευτικών κομμάτων μένουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης από την άλλη πλευρά, επιμένει σε μία τακτική του «Ούτε Μητσοτάκη – ούτε Τσίπρα» χωρίς να υποδεικνύει όμως ταυτόχρονα και ποιο είναι τελικά το πρόσωπο κοινής αποδοχής που προτείνει για πρωθυπουργό. Και στη συγκεκριμένη πρόταση το πρόσωπο αυτό θα αποκαλυφθεί μετά τις εκλογές. Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως στις εκλογές το σύνολο των ψηφοφόρων θα πάει να ψηφίσει γνωρίζοντας μόνο 2 πιθανούς πρωθυπουργούς. Ο ένας είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο άλλος είναι κάποιος άγνωστος που θα αποκαλυφθεί μετά το πέρας των εκλογών και μόνο εφόσον υπάρξει τελικά η περιβόητη σύγκλιση απόψεων για το πρόσωπο κοινής αποδοχής που θα προταθεί.

Το δίλλημα λοιπόν το οποίο αισίως θα πρέπει να γεννάται στους πολίτες είναι το ποια πραγματικά Ελλάδα θέλουν για τα επόμενα 4 χρόνια. Μία Ελλάδα με σταθερή πορεία ανάπτυξης, θεσμικά θωρακισμένη, με εξέχουσα παρουσία στα διεθνή ή μία Ελλάδα η οποία θα πέσει εκ νέου θύμα της λαικίστικης πολιτικής στο πλαίσιο του πρόσκαιρης και ευκαιριακής άντλησης ψήφων;