Σε μια περίοδο όπου η διεθνής διπλωματία επιχειρεί να διαμορφώσει νέα πλαίσια για πιθανή ειρηνευτική διαδικασία, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι επανεμφανίζεται με ένα μήνυμα που συνδυάζει αποφασιστικότητα, διπλωματική ωριμότητα και ξεκάθαρη στρατηγική: η Ουκρανία παραμένει ανοιχτή σε διάλογο, αλλά δεν θα δεχτεί μια ειρήνη που θα την καταστήσει ευάλωτη στο μέλλον.

Η δήλωση ότι «συνεχίζουμε τη συνεργασία με τους εταίρους» δεν αποτελεί απλώς έναν τυπικό διπλωματικό τόνο. Αντιθέτως, δείχνει μια χώρα που, παρά τις τεράστιες πιέσεις, οργανώνει τις θέσεις της με αυτοπεποίθηση, αναζητώντας μια λύση που να εξασφαλίζει μακροπρόθεσμη σταθερότητα και όχι προσωρινή ανακούφιση. Ζελένσκι Ζελένσκι

Το αμερικανικό σχέδιο ειρήνης και η ουκρανική στάση: συνεργασία, αλλά όχι άνευ όρων Ζελένσκι
Ο Ζελένσκι επιβεβαίωσε ότι το Κίεβο εργάζεται πάνω στο αμερικανικό πλαίσιο ειρήνης, το οποίο παρουσιάζεται ως ένα πιθανό σημείο εκκίνησης για διαπραγματεύσεις με τη συμμετοχή των συμμάχων. Όμως, σε αντίθεση με την εικόνα μιας χώρας που πιέζεται να συμβιβαστεί, η Ουκρανία θέτει τις δικές της αρχές.
Ο Ουκρανός πρόεδρος μίλησε για «συμβιβασμούς που ενισχύουν την Ουκρανία», υπονοώντας ότι δεν πρόκειται να υπογράψει τίποτα που να περιορίζει την εδαφική ακεραιότητα, την αμυντική της ικανότητα ή το κυρίαρχο δικαίωμά της να επιλέγει συμμαχίες.

Αυτές οι «κόκκινες γραμμές» δεν είναι μη ρεαλιστικές. Αντιθέτως, βασίζονται σε μια εθνική εμπειρία που η Ουκρανία πλήρωσε πολύ ακριβά: κάθε προηγούμενη συμφωνία που επιδίωκε «ηρεμία» αντί για πραγματική ασφάλεια, οδήγησε τελικά σε νέα ρωσική επιθετικότητα.
Γιατί η Ουκρανία δεν μπορεί να δεχτεί μια “ειρήνη” που εξυπηρετεί τη Μόσχα
Η λογική πίσω από τη στάση του Κιέβου είναι απλή:
- Μια ειρήνη που επιβραβεύει την επιθετικότητα θα ενθαρρύνει τη Ρωσία να επανέλθει σε λίγα χρόνια.
- Οποιοσδήποτε περιορισμός στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις θα αποτελούσε «πρόσκληση» για νέα εισβολή.
- Η αναγνώριση κατεχόμενων εδαφών θα γινόταν δεδικασμένο, όχι μόνο για την Ουκρανία, αλλά για όλη την Ευρώπη.
Αυτή η ανάγνωση δεν είναι μόνο ουκρανική – είναι ευρωπαϊκή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι κρίσιμος για τη συνολική ασφάλεια της ηπείρου. Γι’ αυτό και ο Ζελένσκι, κάθε φορά που αναφέρεται σε συνεργασία με τους εταίρους, ουσιαστικά υπενθυμίζει ότι η Ουκρανία δεν υπερασπίζεται μόνο το δικό της έδαφος, αλλά ένα μοντέλο διεθνούς δικαίου που κινδυνεύει.
Η οικονομική διάσταση: Η Ρωσία πρέπει να πληρώσει για τον πόλεμο
Ο Ουκρανός πρόεδρος τόνισε επίσης την ανάγκη αξιοποίησης των «παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων» για την ανοικοδόμηση. Η θέση αυτή είναι πολιτικά και ηθικά τεκμηριωμένη:
- Οι καταστροφές που υπέστη η Ουκρανία είναι αποτέλεσμα ρωσικής επιθετικότητας.
- Η διεθνής κοινότητα διαθέτει τα νομικά εργαλεία για να μετατρέψει τα δεσμευμένα κεφάλαια της Ρωσίας σε πόρους αποκατάστασης.
- Το μέτρο αυτό λειτουργεί και ως αποτρεπτικό μήνυμα: όποιος παραβιάζει σύνορα και διεθνείς συνθήκες θα πληρώσει πραγματικό τίμημα.
Η θέση της Ουκρανίας εδώ είναι όχι μόνο πολιτικά εύλογη, αλλά αποτελεί και μήνυμα διεθνούς δικαιοσύνης.
Η γεωπολιτική διάσταση: μια Ουκρανία ισχυρή – ένα μέλλον ασφαλέστερο για την Ευρώπη
Η ουκρανική κυβέρνηση γνωρίζει πως μια δίκαιη ειρήνη δεν είναι μόνο εθνικός στόχος, αλλά και ευρωπαϊκή ανάγκη.
- Μια Ουκρανία αδύναμη θα αποτελούσε μόνιμη πηγή αστάθειας.
- Μια Ουκρανία περιορισμένη στρατιωτικά θα άφηνε κενό ισχύος που η Ρωσία θα εκμεταλλευόταν.
- Μια Ουκρανία χωρίς δικαίωμα επιλογής συμμαχιών θα γινόταν «γκρίζα ζώνη» μεταξύ ΝΑΤΟ και Μόσχας.
Ο Ζελένσκι και η κυβέρνησή του επιδιώκουν το ακριβώς αντίθετο: μια χώρα πλήρως ενταγμένη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, με την ικανότητα να αμύνεται, να αναπτύσσεται και να λειτουργεί ως φράγμα απέναντι σε κάθε μελλοντική επιθετικότητα.
Συμπέρασμα: η Ουκρανία ζητά ειρήνη αλλά όχι ειρήνη που οδηγεί σε νέο πόλεμο
Το μήνυμα του Ζελένσκι δεν είναι μήνυμα αδιαλλαξίας. Είναι μήνυμα σοβαρότητας και στρατηγικής σκέψης. Η Ουκρανία, παρά τις απώλειες και τις πιέσεις, θέλει να διαμορφώσει ένα μέλλον όπου η ειρήνη θα βασίζεται σε δικαιοσύνη, ασφάλεια και διεθνές δίκαιο.
Το Κίεβο συνεργάζεται με τους εταίρους του, αλλά έχει ξεκαθαρίσει ότι η συνεργασία αυτή δεν επιτρέπει παραχωρήσεις που θα διακινδυνεύσουν την ύπαρξη του ουκρανικού κράτους. Και σε μια εποχή όπου η Ευρώπη αναζητά σταθερότητα, η στάση αυτή όχι μόνο δεν είναι ακραία είναι απαραίτητη.




